خرید بازی Death Stranding PS4 پلی استیشن 4

 معرفی بازی Death Stranding PS4

بازی Death Stranding یک بازی اکشن در سال 2019 است که توسط Kojima Productions توسعه یافته و در ابتدا توسط Sony Interactive Entertainment منتشر شده است. این اولین بازی کارگردان هیدئو کوجیما و کوجیما پروداکشنز پس از جدایی آنها از کونامی در سال 2015 است.از بازی های مطرح این سبک میتوان به Days Gone PS4 و بازی inFAMOUS Second Son اشاره کرد.

من نمی توانم به بازی دیگری که در سال های اخیر بازی کرده ام فکر کنم که بیشتر از Death Stranding در حکم نهایی من اختلاف نظر ایجاد کند. اولین بازی هیدئو کوجیما در زندگی پس از Metal Gear Solid او از سال 2016 در آگاهی عمومی قرار گرفت و از آن زمان تا به حال این بازی ای بوده است که من شیفته آن شده ام.

 من حتی تا آنجا پیش رفتم که ماه‌ها قبل از عرضه می‌گفتم که Death Stranding یکی از بازی‌های مورد علاقه من در تمام دوران بوده است، صرفاً بر اساس میزان لذتی که از چرخه قبل از انتشار آن داشتم. با این حال، اکنون که بازی را انجام داده ام، احساسات واقعی من بسیار پیچیده تر است.

  Death Stranding به طور همزمان نشان دهنده هر چیزی است که من در مورد بازی های ویدیویی هم دوست دارم و هم از آن متنفرم. یکی از منحصربه‌فردترین، جذاب‌ترین و جذاب‌ترین جهان‌هایی را دارد که در مدتی طولانی در هر رسانه‌ای دیده‌ام. این موضوع را با روایتی تأیید می‌کند که گاهی اوقات به همان اندازه جالب است، حتی اگر اغلب به عدم انسجام محدود می‌شود.

 تریلر بازی Death Stranding ps4

  با این حال، در بخش گیم پلی، بسیاری از مشکلات من با Death Stranding در آن وجود دارد. در حالی که گیم‌پلی لحظه به لحظه چیزی نیست که من آن را کاملاً بد بدانم، زمان تقریباً 40 ساعته Death Stranding به دلیل تکرار زیاد و محتوای پرکننده با مشکل مواجه می‌شود که اغلب رسیدن به نقطه اصلی بعدی را به یک مشکل تبدیل می‌کند.

با دیدن پخش تیتراژ، بسیاری از مشکلات من با Death Stranding از بین رفت. این آنها را در یک جبهه انتقادی توجیه نمی کند، اما دیدن بازی تا پایان باعث شد که قدردانی بیشتری نسبت به آن داشته باشم. حتی با وجود اینکه در طول مدتی که از بازی Death Stranding داشتم لحظات ناامیدی و آزار زیادی داشتم، این یک بازی است که تأثیر قابل توجهی روی من گذاشته است و عنوانی است که احتمالاً در آینده به آن ادامه خواهم داد.

داستان و شخصیت پردازی بازی Death Stranding پلی استیشن 4

نورمن ریدوس نقش سام پورتر بریجز را بازی می کند، باربری که برای واحدی به نام بریج کار می کند و نام کوچک سام را دارد. پیچیده است، می دانم. سم در اوایل بازی Death Stranding به سفر در سراسر مناظر زمین خورده چیزی که زمانی آمریکا بود، می رود، به این امید که مردمش را دوباره دور هم جمع کند. در نتیجه رویدادی به نام Death Stranding، آمریکا با شهروندان و شهرهایی که از یکدیگر جدا شده اند، از هم پاشیده است.

 این کشور همچنین در حال حاضر توسط ارواح شبح آور به نام BT ها زندگی می کند که هدف آنها کشتن کسانی است که هنوز در دنیای واقعی زندگی می کنند. سام و بقیه همفکرانش تلاش می‌کنند تا آمریکا را از طریق چیزی به نام شبکه کایرال پیوند دهند، در حالی که از این ارواح طفره می‌روند، با تروریست‌ها می‌جنگند.

 در مد معمولی کوجیما، داستان به راحتی می‌تواند ذهن شما را در اطراف خود بچرخاند، اما پیچش‌ها و چرخش‌های زیادی را در سرتاسر طول می‌کشد. برخی از این پیچ و تاب ها برای بهتر شدن هستند، در حالی که برخی دیگر کاملاً بی معنی هستند. احتمالاً بزرگ‌ترین مشکلی که با جهان و داستان Death Stranding دارم این است که اغلب اوقات، هیچ ایده‌ای زمینی نداشتم که برخی از شخصیت‌ها چه چیزی گفته‌اند یا توضیح می‌دهند. دنیایی که این بازی در آن اتفاق می‌افتد دارای مجموعه‌ای از قوانین، اصطلاحات و مکان‌های بسیار خاص است که باید به سرعت با آن‌ها آشنا شوید
.
مشکل من با این دنیا و گیج کننده بودن داستان کمتر ربطی به این دارد که پیچیده کردن ذهن شما در اطراف آن دشوار باشد. در واقع، من عاشق این هستم که Death Stranding چقدر عجیب است. حتی با وجود اینکه در طول بازی گاهی سوالات زیادی می پرسیدم، این دنیا دنیایی است که دائماً می خواستم درباره آن بیشتر بدانم و به درستی درک کنم.

مسئله بزرگتر این است که وقتی بازی سعی می‌کند چیزهای خاصی را برای شما توضیح دهد، به شکل نمایش‌های عظیم نمایش داده می‌شود. باز هم، برای کسانی که به خوبی با عناوین کوجیما آشنا هستند، این چیز جدیدی نیست، اما ارائه داستان مذکور را دلپذیرتر نمی‌کند.

 برخی از کات سین ها و بحث های اواخر بازی، به خصوص بین سم و شخصیت دیگری به نام آملی، واقعاً تا حدی مسخره کار را پیچیده می کند. وقتی برای توضیح درست آنچه در داستان و جهان می گذرد 10 تا 15 دقیقه گفتگوی توضیحی بدون وقفه طول می کشد، این یک نوع مشکل است.

  نوشته‌ها به‌طور کلی دراین بازی نیز تا حد زیادی ضربه‌ای هستند. گاهی اوقات، Death Stranding با موضوعات اصلی خود مانند انزوا، خانواده، مرگ و ایجاد ارتباطات احساس می‌کند که بی‌پایان سر شما را می‌کوبد. واضح است که کوجیما و شرکت می‌خواهند چه درس‌هایی را از Death Stranding بگیرید، اما نحوه ارائه این ایده‌ها به قدری صریح است که اغلب شما را از تجربه خارج می‌کند.

 به‌علاوه، در طول بازی تعدادی کمان شخصیت وجود دارد که به نظر می‌رسد هیچ هدفی در روایت بزرگ‌تر ندارند و من را وادار به تعجب کردند که چرا آنها در وهله اول گنجانده شده‌اند.در پایان بازی، Death Stranding به طور عمده دارای دو رشته داستانی محوری است که شما روی آنها سرمایه گذاری کرده اید. یکی شامل آملی و تلاش برای اتصال مجدد آمریکا است، در حالی که دیگری با شخصیتی به نام کلیف، با بازی مدز میکلسن مرتبط است.

 هر دو رشته در نهایت به شیوه های خود بازده های رضایت بخشی دارند، و کلیف قوس برجسته کل Death Stranding است. من در این بررسی چیزی را اسپویل نخواهم کرد، اما پایان بازی  در سطح احساسی بسیار بیشتر از آن چیزی که انتظار داشتم در من طنین انداز شد. ساعت‌های پایانی بازی که عمدتاً از صحنه‌های کات‌سین تشکیل شده‌اند، با عملکردهای باورنکردنی روبرو می‌شوند که برای مدت طولانی با من همراه خواهند بود.

وقتی صحبت از اجرا شد، Death Stranding شاید بهترین بازی ویدیویی باشد که تا به حال بازی کرده ام. با وجود یک بازیگر تمام ستاره که شامل افرادی مانند Reedus و Mikkelsen می شود، ممکن است این برای برخی شوکه کننده نباشد، اما من همچنان تحت تاثیر قرار گرفتم. تامی ارل جنکینز و میکلسن هر کدام به طور خاص دو اجرای فوق‌العاده را در Death Stranding ارائه می‌کنند که هر دوی آنها شایسته تحسین بی‌پایان هستند.

 گیم پلی بازی Death Stranding پی اس 4

در حالی که Death Stranding مملو از کات سین های عالی و لحظات داستانی است، اکثریت قریب به اتفاق زمان بازی شما صرف قدم زدن در حومه شهر آمریکا می شود. با وجود اینکه Death Stranding برای سال‌ها تحت پوشش محرمانه‌ای قرار داشت، بخش‌های گیم‌پلی عنوان تا حد زیادی ساده است. به عنوان سم، شما به شهروندان مختلف در سراسر آمریکا تحویل خواهید داد.

پس از تعیین سفارش، معمولاً برخی از اشیاء را که باید تحویل بگیرید، برمی دارید، اقلام گفته شده را روی پشت خود می اندازید و به نقطه تحویل تعیین شده خود می رسید. هنگامی که این تحویل را به کسانی که آنها را درخواست کرده اند تحویل دهید، سپس می توانید آن مکان را در شبکه Chiral دریافت کنید و روند اتصال مجدد آنها را به بقیه آمریکا آغاز کنید.

حلقه گیم پلی Death Stranding بسیار ساده است و زمانی که تقریباً پنج ساعت یا بیشتر از آن بازی کردید، ایده خوبی دارید که بقیه راه را چه انتظاری دارید. این در دراز مدت هم خوب است و هم بد. در انتهای بد طیف، Death Stranding بسیار بسیار تکراری می شود.

 بخش‌های بزرگی از بازی وجود دارد که در آن شما به طور بی‌پایانی با چیزی که به نظر می‌رسد پایانی در آن دیده نمی‌شود، تحویل بگیرید. به طور خاص، قسمت 3 بازی دشوار است. این بخش از Death Stranding بسیار طولانی، کسل کننده است و چیز زیادی برای پیشبرد داستان بزرگتر ارائه نمی دهد.

 عقب‌گردی نیز اغلب وجود دارد و در مواقعی که می‌بینید برای تکمیل یک تحویل خاص، چقدر باید در سراسر نقشه به عقب و جلو بروید، می‌تواند روحتان را خرد کند. اپیزود 5 برجسته‌ترین مجرم این ماجراست و وقتی فهمیدم بازی از من می‌خواهد چند نمونه را ادامه دهم، به‌طور قانونی با عصبانیت روی تلویزیونم فریاد زدم.

 نکات زیادی در Death Stranding وجود دارد که می‌توانست آن را به یک تجربه فشرده‌تر و مختصرتر تبدیل کند. در عوض، بازی بدون هیچ دلیلی به طور مصنوعی طولانی شده است. Death Stranding به هیچ وجه نیازی به 35 تا 40 ساعت ندارد و فقط به دلیل خستگی زیاد در بخش‌های میانی بازی، در چنین طولی انجام می‌شود.

با وجود این شکایات، چیزی ذاتاً در مورد حلقه در Death Stranding رضایت‌بخش وجود دارد. بله، وقتی آن را به ساده‌ترین شکلش می‌آورید، فقط یک شبیه‌ساز جستجو است، اما گاهی اوقات یک کیفیت مراقبه‌ای عجیب و غریب در آن وجود دارد. در برخی از بخش‌های بازی لحظاتی از زیبایی ساده‌ای در زیر ناامیدی مکرر و، صادقانه، بی‌حوصلگی من مدفون بود.

پیاده‌روی آهسته از دامنه کوه سعی می‌کردم تا ده‌ها بسته را روی پشت سام بچرخانم، در حالی که آهنگ Low Roar به آرامی در پس‌زمینه پخش می‌شود، مرزی آرامش‌بخش بود و به من این امکان را داد که زیبایی‌های جهان درون بازی را به درستی درک کنم. بازی Death Stranding بازی‌ای نیست که می‌توانم بگویم در هر نقطه‌ای «سرگرم‌کننده» باشد، اما منحصربه‌فرد است و در مقایسه با سایر تجربیات بازی در سال 2019 احساس طراوت می‌کند.

 تنها بخش وحشتناک تجربه گیم پلی بازی Death Stranding با مبارزه همراه است. شما در طول بازی اغلب با دشمنان درگیر نمی شوید، اما وقتی این کار را انجام می دهید، مطمئناً احساس وحشتناکی می کنید. در بیشتر مواقع، شما فقط دکمه مربع را فشار می دهید تا دشمنان را مشت کنید، اما می توانید از مجموعه ای از سلاح ها و تفنگ ها نیز استفاده کنید. با این حال، زدن MULE ها به صورت با بسته ها می تواند بسیار خنده دار باشد.

همچنین چندین فصل از Death Stranding وجود دارد که در آن بازی به یک تیراندازی سوم شخص تبدیل می شود. این بخش‌های بازی، در حالی که دارای تنظیمات قابل توجهی هستند، از نظر مکانیکی نیز ضعیف هستند. عجیب است که این بخش‌های تیراندازی Death Stranding احساس بدی داشته باشند، به خصوص با توجه به اینکه آخرین بازی کوجیما، Metal Gear Solid V: The Phantom Pain بود که به نظر من بهترین عنوان تیراندازی سوم شخص کل این نسل است.

در حالی که من متال گیر را تحریک می کنم، حدس می زنم باید اشاره کنم که در Death Stranding نیز مناطق مخفی کاری وجود دارد. بیشتر اوقات، مخفی کاری در بازی زمانی اتفاق می افتد که شما سعی می کنید یواشکی از BT ها عبور کنید. برخورد با این موجودات شبح مانند تا حدی به صورت تصادفی اتفاق می‌افتد و همه در زمانی مشخص می‌شود که یک Timefall (در اصل یک طوفان باران) به پایان برسد.

هر زمان که با این موارد برخورد می کنید، تنش به 11 می رسد و واقعاً باعث می شود که هنگام عبور از نوک پا در محیط فعلی خود احساس ناراحتی کنید. این یک تزریق خوب از ترس به یک بازی بدون ترس است و در نگاهی به گذشته، من را وادار می‌کند به این فکر کنم که اگر کوجیما از Konami جدا نمی‌شد، Silent Hills چگونه پیش می‌رفت.

باس فایت ها نیز گهگاه در Death Stranding حضور دارند، اما کوچکترین به یاد ماندنی نیستند. نگاه کردن به برخی از این نبردها از نظر بصری چشمگیر است، اما هرگز به چیزی بیشتر از ارسال هرزنامه حملات مشابه با سلاح‌های خاص خلاصه نمی‌شود.

 ثابت می‌کند که یک مبارزه در اواخر بازی لذت‌بخش‌تر از بقیه است، اما این بیشتر به دلیل نحوه نمایش سینمایی آن است. خود مبارزه، مانند بقیه مبارزات در Death Stranding، خیلی جذاب نیست، که با توجه به نسب رئیس کوجیما با فرنچایز متال گیر، ناامیدکننده است.

تنها جنبه‌ی Death Stranding که به نظر من پیشگامانه است، به نحوه تعامل شما با سایر بازیکنان مربوط می‌شود. با وجود اینکه Death Stranding یک تجربه تک نفره است، دیگرانی که بازی را انجام می دهند می توانند بر دنیای شما تأثیر بگذارند و بالعکس.

 اگر یک بازیکن سازه‌ای بسازد یا کاری به سادگی پایین انداختن یک نردبان در یک مکان خاص انجام دهد، آن عمل در چیزی بیشتر از دنیای خودش اثر می‌گذارد. این به این معنی است که در حین سرگردانی، انواع اشیایی را خواهید دید که سایر بازیکنان ساخته یا ایجاد کرده‌اند و می‌توانید از آن‌ها برای خود استفاده کنید.

این جنبه از Death Stranding برخلاف هر چیز دیگری است که قبلاً در این سطح دیده بودم و همچنان دیدگاه بازی را برای برقراری ارتباط با اطرافیان شما تقویت می کند. در حالی که بازی‌هایی مانند Dark Souls قبلاً دارای عناصری از این نوع سیستم بوده‌اند، این که بتوانید اساساً دنیای اطراف خود را با افرادی که هرگز ندیده‌اید بسازید بسیار متفاوت است.

 Death Stranding به همین دلیل تقریباً شبیه یک بازی Co-op است و سطحی از رضایت را ارائه می دهد که قبلاً هرگز در یک تجربه بازی نداشته ام. اینکه باید به سمت دور یک منطقه کوهستانی رفتم و متوجه شدم که بازیکنان قبلی برای کمک به من در مسیریابی آسانتر در زمین، زیپ لاین گذاشته بودند، واقعاً عالی است.

به نوبه خود، این میل به کمک به ساختن سازه های بیشتر را در من القا کرد تا بتوانم به کسانی که ممکن است قبلاً به من کمک کرده اند کمک کنم. دریافت اعلان‌های درون بازی مبنی بر اینکه بازیکنان دیگر از ساختارهایی که من تنظیم کرده‌ام استفاده کرده‌اند، بیش از هر چیز دیگری که در Death Stranding انجام دادم، لذت‌بخش‌تر بود.

اگر چیزی وجود داشته باشد که Death Stranding به خاطر آن به یاد می‌آید یا توسعه‌دهندگان دیگر را به انجام بلندمدت ترغیب می‌کند، این سیستم پخش کننده به هم پیوسته است. من هنوز هم تا حد زیادی ترجیح می‌دهم تجربیات تک‌نفره‌ام فقط به بازی خودم محدود شود، اما فکر می‌کنم Death Stranding ثابت کرده است که می‌توان عناصر چندنفره یا co-op را به روش‌های جدید و جالبی به بازی‌هایی مانند این اضافه کرد. من نمی‌دانم کوجیما پروداکشنز قصد دارد در آینده چه کاری انجام دهد، اما دوست دارم در آینده شاهد تکرار برخی از این ایده‌ها در Death Stranding باشم.

همچنین نمی توانم بگویم که Death Stranding چقدر زیباست. اگر قبلاً روی یک PS4 Pro سرمایه گذاری کرده اید، به راحتی به ارزش پول خود خواهید رسید. موتور Decima که بازی بر روی آن ساخته شده است همچنان یکی از چشمگیرترین موتورهای صنعت در این لحظه است. موسیقی متن پشتیبان Death Stranding نیز زیباست و در قبال پول من بهترین موسیقی اورجینال سال 2019 است.

پس از اتمام بازی Death Stranding، فکر می‌کنم بزرگ‌ترین دستاورد من این است که از وجود این بازی در وهله اول شوکه شده‌ام. این واقعیت که سونی مایل بود به کوجیما و تیمش میلیون‌ها میلیون دلار بدهد تا بازی‌ای بسازند که در آن شما فقط قدم بزنید و بسته‌ها را تحویل دهید. در عصری که بازی‌های سرویس زنده بیداد می‌کنند و به نظر می‌رسد که پیشنهاد اصلی بسیاری از ناشران است، Death Stranding چه خوب و چه بد، مانند یک نفس تازه به نظر می‌رسد.

گرافیک و صداگذاری بازی Death Stranding پی اس فور

نگاه کردن به Death Stranding در حین بازی چیزی جز لذت نبود. با رویکردی آینده‌نگر به طراحی هنری آن همراه با تصاویر واقعی و خیره‌کننده در PS4، از اینکه شاهد ماندگاری کیفیت گرافیکی بازی در تمام مراحل بازی من، شگفت‌زده شدم. حتی در طول صحنه های شدید و نبردهای رئیس که می توانست باعث افت کیفیت گرافیکی یا نرخ فریم شود، چیزی که من هرگز با آن مواجه نشدم).

 دیدن یک فضای خالی و فرصتی برای امنیت در یک پناهگاه چیزی کمتر از افت فک پس از بالا رفتن از کوه های خائنانه یا عبور از اقیانوس های چسبنده قیر که توسط دشمنان BT جوانه زده بود، نبود. به نوعی ساده ترین مفاهیم در یک بازی مانند چمن توانستند خیره کننده و با دقت طراحی شده به نظر برسند.

Death Stranding بهترین بازی ویدیویی است که در حال حاضر در PS4 موجود است. از مدل‌های شخصیتی واقعی گرفته تا زیبایی‌های خیره‌کننده هر یک از منظره‌ها، چیزی خیره‌کننده در هر گوشه‌ای وجود دارد. محیط‌ها می‌توانند به‌طور یکپارچه از یک کوه برفی به سبزه‌های کسل‌کننده یک حومه شهر تبدیل شوند و آبشاری آبشاری را در خود جای دهند تا به آن جان ببخشد. جذابیت خاصی در خلأ آن یافت می شود که با یک موسیقی متن عجیب و غریب تکمیل می شود که می تواند آرامش را در طول زمان استراحت و شدت آن را در مواقع لزوم فراهم کند.

از طرف دیگر، من متوجه شدم که موسیقی متن آن در دنیای ماورایی کم است و به ندرت خود را نشان می دهد. برخی می توانند این را یک انتخاب طراحی دقیق برای تأکید بر احساساتی که بازیکن و شخصیت بازیکن در هنگام انزوا در آمریکای شکسته به اشتراک می گذارند، در نظر بگیرند. با این حال، گاهی اوقات از صدای محیط چمن و باران و صداهای خسته کننده و خسته کننده که از وسایل و بوق سام می آمد خسته می شدم.

بر خلاف این، انتخاب پخش کم موسیقی متن زمانی فوق‌العاده مؤثر است که بازیکن هدف خود را در افق ببیند و موسیقی آرام‌بخش و در عین حال پیروزمندانه به آرامی وارد شود و احساس آرامش فوق‌العاده‌ای برای بازیکن ایجاد کند که بداند می‌تواند استراحت کند. و یک ماموریت را با موفقیت به پایان برسانید.

 برخی از نکات برجسته موسیقی متن بود که به نظرم کاملاً لذت بخش بود و بیش از یک سال پس از اولین اجرایم به گوش دادن به آنها ادامه دادم، مانند آهنگ CHVRCHES به همین نام، "Death Stranding" و آهنگ جایگزین Missio "I" می بینمت» فقط به نام چند مورد. هنگامی که موسیقی متن بازی در حال اجرا است، فوق العاده قدرتمند است و می تواند طیف وسیعی از احساسات را به نمایش بگذارد که دنیای آن را بهبود می بخشد.

جمع بندی

Death Stranding تا یک بازی کامل فاصله زیادی دارد. این بسیار طولانی تر از آنچه باید باشد، لزوماً آن چیزی نیست که من آن را سرگرم کننده می دانم، و داستانی دارد که اغلب درهم و برهم و مزخرف می شود. با وجود همه اینها، من نمی توانم تحت تاثیر محصول نهایی قرار نگیرم. میزان قلب، اشتیاق و صداقتی که برای ایجاد Death Stranding صرف شده است در تمام طول تجربه به نمایش گذاشته شده است.

بازی Death Stranding ممکن است به عنوان بازی مورد علاقه من که تا به حال توسط هیدئو کوجیما ساخته شده است شناخته نشود، اما به احتمال زیاد این بازی مخترع ترین و منحصر به فرد ترین بازی او تا به امروز است که گویای چیزهای زیادی است.

اگر قرار است بازی‌های ویدیویی به‌عنوان یک رسانه همیشه از جایی که الان هستند پیشرفت کنند، ما به بازی‌های بیشتری مانند Death Stranding نیاز داریم که شانس‌ها را بپذیرند و ایده‌های جدید را امتحان کنند. هر چیزی که Death Stranding برای به انجام رساندن آن برنامه ریزی می کند کار نمی کند، اما در عین حال در دیدگاه خود ثابت قدم است و به همین ترتیب، شایسته تحسین است.